OG Utrecht pakt titel in hoofdklasse na ruime zege
Gezien vanuit Ons Genoegen…
Dinsdagavond 11 november. De beslissing om het UPDB kampioenschap voor teams in de Hoofdklasse moest vallen in Amersfoort. Thuisclub ADG had alles nog in eigen hand, maar dan moest er wel gewonnen worden van de bezoekers, Ons Genoegen Utrecht. Voorzitter Cees Strooper (zichtbaar gespannen) hield een korte speech en klokslag 19.45 uur werd er gestart, want om half twaalf moest het speellokaal ontruimd worden. Cock van Wijk probeerde nog wat tijd te rekken, want twee spelers van OG waren nog niet aanwezig, maar dat mocht niet baten. Kort daarop zat iedereen dan toch achter de borden en barstte de strijd los.
Alfons Ottink had dezelfde tegenstander als in de thuiswedstrijd tegen ADG, Jan van de Veen. Hij plaatste al vroeg een Molimard-uitval en liet zich daarna aan de korte vleugel opsluiten. Nadat de voorpost op 29 van Alfons was afgeruild, werd het een gewone KVO. Maar Jan had nogal wat gaten in de stand en plots sloeg Alfons toe middels een Coup Royal met doorbraak naar dam. Het eindspel bleek gemakkelijk gewonnen (0-2). Deze klap kwam hard aan bij ADG. Gerrit de Bruijn besloot meer risico te gaan nemen en plaatste een voorpost op veld 28. Arne van Mourik zag z’n kans schoon en via enkele tactische manoeuvres werd de voorpost ingerekend. Het leek even of Gerrit compensatie had, maar hij kon de partij niet meer redden (0-4).
Daarna kwam OG goed weg op bord 8. Marcel Everloo van de thuisclub kreeg een prachtige aanvalsstand tegen Gerard Morsink, maar in de tijdnoodfase liet hij z’n voordeel schieten en werd het toch remise (1-5).
Op bord 1 vond een hoogstaand gevecht plaats tussen Ben Provoost en Wouter Ludwig. Laatstgenoemde kwam in het vroege klassiekachtige middenspel met een tijdelijk offer, met de bedoeling even later een damcombinatie te nemen. Op het laatste moment zag hij toch dat de dam te duur was (zie Toernooibase) en nadat de schijf teruggewonnen was, zat hij vast in een KVO- opsluiting. In de tijdnoodfase kon hij zich toch weer loswerken en op de 40e zet kwamen beiden remise overeen. Even later bleek dat Wouter op de 39e zet nog een eenvoudig dammetje had gemist… (2-6).
Cock van Wijk kwam via goed aanvalsspel in het voordeel tegen Cees Strooper. Rond de 30e zet vond hij geen goede voortzetting van de aanval, waarna Cees via een 2-om-2 ruil de zaak nivelleerde. Optisch leek wit beter te staan, maar de voorpost op 23 van Cock werd bekwaam omsingeld en Cees won geforceerd een schijf. Maar Cock had wat positionele compensatie en ondanks heftige tijdnood kon hij nog remise maken (3-7).
Wim Vlooswijk had de hele partij een licht initiatief tegen Hans Mulder, maar kansen bleven uit, dus remise (4-8).
Auke Zijlstra liet het initiatief aan Harry de Waard in een flankspel opening. Harry besloot tot een gevaarlijke centrum opstoot met 29-23xx23. Deze gaf eigenlijk alleen kansen aan Auke en nadat Harry de beste verdediging had gemist, won Auke de voorpost en de partij (4-10).
ADG gaf de eindstand een wat dragelijker aanzien door een winstpartij van Jan de Ruiter op Peter Kolkman. Ook hier klassiek-achtig laveerspel, waarbij Jan al snel een mooi en sterk centrum had. In de tijdnoodfase kwam Peter nog een heel eind, maar hij kon de partij niet meer de remisehaven in loodsen (6-10).
Zo werd Ons Genoegen Utrecht in het hol van de leeuw ongeslagen kampioen van de Hoofdklasse. Proficiat mannen!
Gezien vanuit ADG…
ADG redt het niet tegen Ons Genoegen
In de laatste wedstrijd van de provinciale Utrechtse competitie heeft het achttal van ADG een 10-6 nederlaag moeten slikken tegen het Utrechtse Ons Genoegen. ADG had deze laatste wedstrijd moeten winnen. Het kleinst mogelijke verschil was genoeg geweest om zelf te titel te behalen. Maar dat zat er niet in.
ADG kreeg al snel in de wedstrijd een teleurstelling te verwerken. Toen Alfons Ottink vanuit een van Ton Sijbrands afkomstig openingsschema niet doorzette, maar besloot terug te ruilen, waren er goede perspectieven voor Jan van de Veen om Ottink de duimschroeven aan te draaien. Maar Van de Veen speelde het zo (afruil van een centrumschijf van Ottink) waardoor de flexibiliteit in de stelling van laatstgenoemde terugkwam. Van de Veen had vanaf dat moment bovendien te maken met een onevenwichtige schijvenverdeling. Even later liep Van de Veen in een, vanuit een kortevleugel opsluiting ongebruikelijke, Coup Royal.
De achterstand werd nog groter door een nederlaag van Gerrit de Bruijn tegen Arne van Mourik. Van Van Mourik is bekend dat hij zijn openingen tamelijk rommelig opzet. Misschien is een beter woord “systeemloos”. Het is dan de kunst en de uitdaging om die stelling langzaam maar zeker wel in de tang te nemen en te gaan ‘beheersen’. Het leek er op dat De Bruijn dit keer die uitdaging niet zag. Te snelle beslissingen zorgden voor een onsamenhangende positie. Vervolgens werd De Bruijn nog eens verrast door een ruiltje van Arne waardoor schijfverlies onafwendbaar was. Het afspel was kansloos. Een 4-0 achterstand na 2½ uur spelen beloofde weinig goeds voor de Amersfoorters.
Maar de Amersfoorters rechtten de rug. De rest van de partijen duurden voort tot in de tijdnoodfase. Jan de Ruiter boekt een sterke zege op Peter Kolkman. Na een gelijkopgaande opening nam De Ruiter in het middenspel het heft in handen. Door zich te verzekeren van het strategisch sterke punt veld 27 en daarnaast terreinvoordeel beperkte hij de zetvrijheid van Kolkman steeds meer. De opgave van Kolkman was uiteindelijk onvermijdelijk. Tussen de toppers op bord 1, Ben Provoost en Wouter Ludwig gebeurde ondertussen van alles. Ludwig zette met een verrassend schijfoffer de partij in vuur en vlam. Hij was van plan een macro-dammeneindspel op het bord te brengen, maar al rondlopend, terwijl Provoost aan zet was, ‘zag’ hij dat hij met nadeel dat afspel in zou gaan ondanks het tijdelijke bezit van twee (!) dammen. Er ontstonden vervolgens allerlei complicaties, ook omdat Provoost er in slaagde de korte vleugel van Ludwig op te sluiten. In wederzijds grote tijdnood tastten beide spelers mis. Provoost had schijfwinst kunnen afdwingen, maar een in de partij te gehaaste actie had ook Ludwig de zege kunnen brengen. Een wederzijdse gang naar dam leverde uiteindelijk remise op.
Cees Strooper omsingelde er weer lustig op los tegen Cock van Wijk. Het was de verdienste van Van Wijk dat hij in het middenspel een gezonde aanvalspositie overhield. Na een voor Strooper noodzakelijke ruil was de stand ogenschijnlijk beter voor Van Wijk. Toen deze opnieuw een centrale voorpost innam, bood dat Strooper de gelegenheid om zijn positie zo flexibel op te stellen dat Van Wijk in zekere zin vastliep. Strooper dwong schijfwinst af, maar compensatie in de vorm van terreinvoordeel voor Van Wijk was duidelijk. In die fase had Van Wijk minder dan 1 minuut voor ongeveer 10 zetten. Strooper probeerde van Wijk ‘door de klok te jagen’ door snel te spelen. Dat had hij beter niet kunnen doen want zo kwam hij niet toe aan een mogelijk winnende stelling. Zoals het ging liep de partij naar remise: met nog 2 seconden op de klok voltooide Van Wijk zijn noodzakelijke 60e zet.
In de partij tussen Hans Mulder en Wim Vlooswijk kwam lange tijd weinig tekening. Toen Mulder overzag dat hij een verrassende voorpost kon nemen was de enige en laatste kans op meer dan remise verkeken. Nog steeds keek ADG tegen een achterstand aan (5-7). Maar ADG had ‘good old’ Harry de Waard toch nog? Tegen de vaak complicaties vermijdende Auke Zijlstra zou hij toch iets moeten kunnen bereiken? Het liep anders. Zijlstra ging dit keer juist op complicaties in door een onvoltooide hekstelling te spelen. De reactie van De Waard duidde er op dat hij zich in die stelling niet senang voelde. Een wilde en onnodige uitval bood alleen maar kansen aan Zijlstra. Met moeite had De Waard het nog net gelijk kunnen houden. Toen hij die wending overzag kwam hij een schijf achter en hij werd vervolgens kansloos weggetikt. Met die achterstand van 5-9 was de nederlaag voor ADG een feit. Vlak daarna kwamen Marcel Everloo en Gerard Morsink remise overeen (achteraf bleek dat Everloo nog een winnende actie had overzien).
Zo werd het dus een bittere nederlaag voor de Amersfoorters en kwam de provinciale titel terecht in Utrecht.
Zenderstad ruimschoots langs LDV/DCH
Door een ruime uitzege heeft Zenderstad de derde plaats veilig gesteld. De bezoekers kwamen versterkt uit en dat had direct resultaat. Laurens Fijn van Draat wist namelijk Ton Bollebakker een zeldzame nederlaag toe te brengen. Gaandeweg de partij kreeg Laurens een betonaanval op het bord. Ton probeerde nog tot een omsingeling te komen maar slaagde niet in die opdracht.
Ook Laura Timmerman, Koos van Amerongen en Bert Habets wonnen hun partij waarmee alle topspelers van Zenderstad hun taak hadden volbracht. Kopman bij LDV/DCH, Andrew Tjon a Ong ontbrak helaas waardoor de thuisclub niet echt tegenstand kon bieden. Wel wist Gerrit van Schaick iets terug te doen door te winnen van Kumar Bihari maar meer zat er niet in.
Eerste klasse
Het Groene Hart promoveert definitief
Het Groene Hart zien we volgend seizoen weer terug in de hoofdklasse. Ook de laatste wedstrijd werd gewonnen. Deze keer werd DAWO met ruime cijfers het slachtoffer.
Aan het eerste bord wist Gerard Benning niet te winnen van Cor van Setten. Jan Commandeur en Max Hanssens deden dit wel. Zij wonnen respectievelijk van Erris van Egdom en Hennie van Lambalgen. Frans Boot won deze keer ook nadat hij de vorige keer nog mild was voor zijn tegenstander en als enige een bordpunt toestond. Nu was hij Saan Bouw combinatief te slim af nadat Saan in het middenspel een goede kans om zeep had geholpen.
Leo van Raay deed vervolgens iets terug door Mahesh Shankar te verslaan. Veel verder kwam DAWO echter niet. Wim Putman verloor van Hans Loots nadat hij in een zetje was gelopen en Bertus Jansen was Anton van Ginkel te slim af. Het duel tussen Gerrit Pul en Gerrit IJssel was toen al lang afgelopen en in remise geëindigd.
UDG-Vriendenkring verslaat LDV/DCH 2 met grote cijfers
Er stond niets meer op het spel deze avond, Het Groene Hart kon alleen theoretisch van de eerste plaats gestoten worden door de Utrechtenaren maar daar ging niemand van uit.
Na Zenderstad 2 en het Groene Hart troffen we opnieuw een team aan dat niet volledig uit kon komen. Vooraf hadden we de onderlinge afspraak gemaakt dat in dat geval Fred Dammers het ‘lege eerste bord’ zou bezetten en Paul de Heus zou afzakken naar bord 2. Jeffrey Verwoerd, de teamleider van de bezoekers was het met deze gang van zaken niet eens, gaf de partij die hij tegen Paul zou moeten spelen op en vertrok. Dit tot verbazing van alle aanwezigen.
Zo stond UDG-Vriendenkring direct al met 4-0 voor. Daar werden door Wim Bes, Wim de Jong, Patrick van der Tol, Arie Koster en Jan Ongolesono tien punten aan toegevoegd. In de laatste partij wist René Runhaar vanuit een verloren positie de eer te redden voor de bezoekers.
Zenderstad 2 – Gooi & Eemland 8-8
Met deze laatste wedstrijd is G&E nog derde geworden, maar gezien de grote afstand met de bovenste twee, mag dit toch wel als een matige prestatie worden beschouwd, aldus Leo van der Laan. Serf Klinkenberg had het ongenoegen als eerste uit te zijn, een mooi opgebouwde stelling voor het ingaan van het eindspel, maar een eindspel kwam er niet, want hij gaf er plotseling twee weg. Ook al in een betere stelling maakte Jelmer Martens het weer goed, met een winnende doorbraak kwam de buit binnen. Henk de Groot en Nico Verhoeven hielden elkaar goed in evenwicht, zonder ernstige verstoringen.
In een schitterend middenspel werd Michiel Luiten door Jacco Scheper overlopen, een laatste wanhoopszet beantwoordde deze echter verkeerd en vervolgens liep het naar remise. Leo van der Laan mocht de aanvallende partij spelen, kende zijn tegenstander (Seth Matahelumual) niet en werd danig verrast door een combinatie naar dam. Het voordeel bleef echter aan Baarnse zijde en Seth zag de remiseweg niet.
Ja, Adrie Butzelaar, goed gezien die doorbraak tegen Arie van Nieuwkerk, alleen het afmaken was ook niet eenvoudig en dus remise. Jan Bouwmans zit nog steeds met te lang nadenken in de opening, gaf onnodig een schijf weg, kreeg hem weer terug en ging daarna door de klok, waar remise nog mogelijk was.
Als laatste zat ook Hans Vermeij met zijn tijd te vechten, liet zijn klok lopen met Henny Pikker aan zet, had ondertussen een doorbraak genomen die goed was, maar ook nog beter had gekund. Door de tijdnood werd geen goeds meer gevonden en werd het 1-1 en in totaal 8-8.
Een eervolle vermelding nog voor Leo, verlies tegen Gerard Benning en vijf overwinningen leverde de derde plek op in de topscorelijst.