Witte van Moort uit Westerhaar is een geduchte tegenstander. Ook al gaat het om het tweede team van de sterke club uit het oosten van het land. Zelfs al gaat het om een wat verzwakt tweede team van de voormalig landskampioen.
Witte van Moort had zaterdag toppers Edwin Twiest en René Schippers niet meegenomen naar het denksportcentrum in Bunschoten. Twiest moest het eerste team versterken dat in de Ereklasse nog om het landskampioenschap speelt. In plaats van Twiest en Schippers verschenen een veteraan (Nieboer) en een jonkie (Knol) achter het bord. Die maakten het hun tegenstanders knap lastig.
Witte van Moort 2 had weinig meer om voor te spelen: na een sterke seizoenstart waren ze wat weggezakt op de ranglijst. Niet goed genoeg voor promotie en niet zwak genoeg voor degradatie. Met die kennis in het achterhoofd zullen ze ongetwijfeld voor een wat lichtere bezetting hebben gekozen.
Als we kijken naar de ratingverhoudingen op de borden hadden de Gooi & Eemlanders iets voordeel. Onderin troffen De Harder en Beking de invallers terwijl Witte van Moort op het oog voordelig lootte met kopman Peter Hoopman tegen Maarten Kolsloot.
Peter Frans Koops mocht het opnemen tegen de 23-jarige Jeffrey Steen. Op papier een makkelijke tegenstander voor de Bunschoter dammer: Steen heeft een rating van 997, maar in de praktijk blijkt Steen een speler die sterker speelt dan zijn rating doet vermoeden. Koops kwam niet door de stelling van de jonge dammer heen en speelde als eerste remise.
Dat was trouwens het resultaat in de eerste vier partijen. Cor de Jong trof de jonge voorzitter van Westerhaar, Niek Kloppenburg. Op papier is De Jong iets sterker, in rating en ervaring, maar ook hier bleek dat papier maar papier is: De Jong liet een dure dam toe die geen winst opleverde: 1-1.
Dick Beking krabbelt na een moeizame serie wedstrijden wat op, zo won hij de vorige ronde. Zaterdag leek hij opnieuw kanshebber op een zege met zijn partij tegen de 25-jarige Lars Knol (rating Knol: 896, rating Beking: 1133). Beking leek wel wat makkelijker te staan, onder andere met een vage dreiging van een hekstelling, maar winst zat er niet in. Na deze remise stond het 3-3.
Gerhard de Graaf nam het op het eerste bord op tegen Theo Leoné. Een taaie tegenstander met veel remises op zijn naam. En ook zaterdag werd het remise. Gelijkwaardig. Het was De Graafs zesde punt in zes wedstrijden dit seizoen.
Bertus de Harder moet inwendig gejuicht hebben toen hij de naam van zijn tegenstander hoorde. Dit keer geen grootmeester zoals Presman of Ivanov, spelers die hij de afgelopen twee ronden trof. Met Bert Nieboer had Bertus een wat beter te verteren brokje op zijn bord gekregen. Nieboer bouwde onder andere een gek blok op zijn lange vleugel en De Harder kreeg het centrum goed onder controle. Na 30 zetten leverde Nieboer een stuk in en de afwerking ging vrij soepel, 2-0 voor De Harder. Zijn eerste zege van het seizoen en de voorsprong van 6-4 was een feit.
Laat het maar aan Wim Muijs over om een voorsprong vast te houden, ook al heet zijn tegenstander Eddie Hilberink, een sterke hoofdklasser. Het werd een potje met klassieke trekken dat tegen vier uur ’s middags in een gelijkspel eindigde. Een belangrijke remise voor de thuisploeg: niet verliezen was het devies en Muijs leek die boodschap goed begrepen te hebben met een degelijke partij: 7-5 Gooi & Eemland.
Het was niet de dag van de kopmannen. Eric van Dusseldorp trof de ultra defensief ingestelde Alex Noppers. Van Dusseldorp kreeg het hele centrum in handen en ging over veld 27 in de aanval. Dan denk je: die Noppers valt wel om, maar dat was zeker niet het geval. De badkuipstrategie werkte en de jonge dammer – Westerhaar is een van de weinige clubs die aan de lopende band jonge spelers opleiden tot degelijke hoofdklassers – haalde een knap punt. Teleurstelling of niet, met de remise werd de score opgevoerd naar 8-6. Van Dusseldorp blijft met 13 uit 10 wel topscoorder van Gooi & Eemland.
Walter Thoen kreeg vooraf ingefluisterd dat hij het tegen de zeer degelijke Gerwin Mollink eens met half open klassiek moest proberen. Die opdracht werd braaf uitgevoerd. Mollink had na 30 zetten een stevig centrum opgebouwd, maar wat moet je er dan mee? Mollink liet Thoen verder gaan met zijn omsingeling en viel om. Hiermee was het eerste wedstrijdpunt binnen: 10-6. Het was al de derde zege voor Thoen in vier partijen. Een knappe comeback nadat het begin van zijn seizoen compleet in het water viel met de ene ongelukkige nederlaag na de andere.
Met nog twee wedstrijden te spelen was het razend spannend. Zowel Jelmer Martens (Jan Schippers) als Maarten Kolsloot (oud-NK finalist Peter Hoopman) troffen sterkere tegenstanders. Schippers trok tegen Martens fel van leer met een scherpe aanvalsopening. Martens bouwde een stevig centrum op, maar in het verre middenspel won de aanval van Schippers wel erg snel aan kracht. Met een eenvoudige schijfwinst werd de partij beslist en de voorsprong gehalveerd: 10-8.
Hierna waren alle ogen gericht op de partij waar vooraf weinig ploeggenoten kansen zagen: Kolsloot (rating 1106) tegen Westerhaars topscoorder Peter Hoopman (rating 1358). Hoopman is in bloedvorm en stond dit jaar nog maar vier remises toe. Na een taaie opening kreeg Hoopman een aanknopingspunt op kerkhofveld 29. Het lukte de Westerhaarder niet om veel voordeel te krijgen, maar met Kolsloots vlag steeds op vallen bleef het toch heel spannend. Na 56 zetten gaf Hoopman zijn zegezoektocht op en bood remise aan. Dat aanbod werd gretig aangenomen: de 11-9 zege was binnen en de vreugde groot.
Zo speel je een verloren seizoen en zo sta je boven de degradatiestreep. Gooi & Eemland verloor de eerste 6 wedstrijden van het seizoen en degradatie leek bijna onvermijdelijk. Met een geweldige eindspurt van 4 zeges op rij staat de ploeg nu op een veilige achtste plaats. Die plaats wordt met 8 punten wel gedeeld met Harderwijk en Nijverdal. Nijverdal heeft een iets beter doelsaldo en Harderwijk een iets minder doelsaldo. Er is nog steeds een kans dat Gooi & Eemland naar de 9e plaats zakt en een degradatiewedstrijd moet spelen. Over twee weken wacht de beslissende pot bij het zaterdag al gedegradeerde Huizum in Friesland.
ADG glipt met moeite langs hekkensluiter
Na een zwaar bevochten overwinning op hekkensluiter Wapenveld in de voorlaatste ronde van de landelijke damcompetitie rammelt het Amersfoorts Dam Genootschap nadrukkelijk aan de poort van de Hoofdklasse. In de laatste wedstrijd volstaat in de uitwedstrijd tegen Enschede een 10-10 gelijkspel voor het kampioenschap en rechtstreekse promotie. Zelfs bij verlies is ADG altijd tweede en dat geeft recht op een promotie-wedstrijd.
Zoals wel vaker dit seizoen leek Vrouwe Fortuna bij de Amersfoorters aan het elfde bord te zitten. Het zat dus bepaald niet tegen.
Ton Bollebakker opende de score met een winstpartij. Hij kreeg dezelfde stand op het bord als in de partij Chub – Van der Stelt 2004. Ton combineerde naar dam, maar die was wel prijzig. De dam werd achter de linie getrokken met een -in hogere zin- gewonnen positie. Dat moet echter met drie schijven achter voor een dam nog wel even waargemaakt worden. Die klus werd Bollebakker bespaard omdat de tegenstander opgaf. Toch echt te vroeg voor een partij in een teamwedstrijd. De overgave en de punten werden desalniettemin dankbaar aanvaard.
Wapenveld -gesponsord, dus in uniforme kleding gestoken en uitkomend onder de sponsornaam Eye t Webdesign- maakte vlot gelijk doordat invaller Edwin Feddema pijnlijk geconfronteerd werd met zijn gebrek aan wedstrijdritme. Het was achteraf bezien misschien ook niet zo verstandig om nou uitgerekend tegen de speler met de hoogste rating een ‘Keller’- variant te spelen. Edwin deed dat overigens tot in het middenspel onberispelijk. Maar hij kreeg de rol van omsingelaar opgedrongen, en dat luistert in deze spelsoort heel nauw. Even wat minder scherp voortzetten en de aanvaller walst eroverheen. En zo geschiedde…
De scoringsdrift van Nico Kruijswijk is dit seizoen opmerkelijk. Met wederom een winstpartij staat hij nu op 14 uit 10. Weliswaar vaak gescoord tegen ‘mindere’ spelers, maar hij weet het toch steeds zo neer te zetten dat er voor de tegenstander volop gelegenheid is tot het maken van fouten. Zo ook deze keer. Nico kreeg op een paar speldenprikjes na aanvankelijk weinig grip op de stand. Tot aan de 30e zet ging het gelijk op. Zijn tegenstander was daarna niet scherp genoeg en zette geheel onverwachts een 2 om 1 open. Kassa. De partij nog even secuur uitspelen was het devies, en daar werd Nico wederom door zijn tegenstander een tiental zetten later mee geholpen. Een achterwaartse ruil werd simpel beantwoord met een 2 om 3 naar dam, waarna ADG de 2 punten bij kon laten schrijven.
Frits Stüger is ook al behoorlijk ‘op schot’ in deze competitie. De ‘Dumont-variant’ bevalt hem met zwart goed. Daarmee komt hij doorgaans probleemloos uit de opening. Zo ook ditmaal. Toen de man uit Wapenveld rond de 20e zet ook nog zo vriendelijk was simpel een schijf in te leveren was het pleit eigenlijk al beslecht. Maar doorgewinterde toeschouwers bij de partijen van Frits weten dat zijn partij doorgaans niet in the pocket is totdat alle schijven veilig in het doosje opgeborgen zijn. Er zijn zelfs gevallen bekend van teamgenoten die de stress niet meer aan kunnen. Niets daarvan deze keer. Frits speelde het gewoon feilloos uit.
Gerrit de Bruijn zat tegen een speler met bijna 300 ratingpunten minder. Dan mag een winstpartij verwacht worden. Dat zou iets anders lopen. Al in de opening vanuit een halve hekstelling liet Gerrit zich verrassen door een grote ruil. De partij kon eigenlijk opnieuw beginnen. De Bruijn wist wel het beste van het spel te krijgen, met name door een elegant offer in het middenspel. Dat werd door zijn tegenstander echter keurig opgelost door de plusschijf gewoon terug te geven. Daarna werd het dunner en dunner op het bord. De enige kans voor de Amersfoorter lag nog in het tijdsverbruik van zijn tegenstander die inmiddels hevig bibberend van de zenuwen achter zijn bord heen en weer schoof. De brave man wist het onheil te keren en in een 4 om 4 was het echt remise.
Over ratingverschil gesproken. De tegenstander van Wim Martin had welgeteld 390 (!) punten minder dan de Amersfoortse routinier. Normaal gesproken kan iemand dan niet dammen. Welnu, om een lang verhaal te bekorten: Martin mocht heel tevreden zijn met de uiteindelijke puntendeling.
De verklaring voor het verschil in rating ligt in het feit dat deze jonge speler in zijn vroege jeugd gedurende een paar jaar acht uur per dag achter het bord zat terwijl zijn vriendjes buiten voetbalden. Daarom was hij met dammen gestopt en pas sinds kort weer voorzichtig begonnen.
Hij speelde de opening sterk en er ontvouwde zich een principiële partij waarin beiden veel tijd gebruikten en wederzijds kansen gemist werden. De Amersfoorter stond een 5 om 3 doorbraak naar dam toe die genomen werd. Daarna ging de dam eraf, resulterend in een stelling met een schijf meer voor Martin, die echter gelet op de grote compensatie voor de tegenstander met angst en beven het eindspel in ging. Het zou nog net remise lopen.
Cees Strooper trof met zijn tegenstander Freek Jongerman ook een van de minder sterke spelers Toch was de opdracht (winnen!) nog niet zo gemakkelijk. Strooper bereikte vanuit de opening wel terreinvoordeel maar de afbraakmogelijkheden waren er volop. Op een specifiek moment in het middenspel zweette Strooper peentjes want er zat een voor hem vervelende voortzetting in. Toen Jongerman te passief voortzette was alles in orde. Strooper pakte alle strategische velden in de flank-centrum aanval en won zonder mankeren.
Marcel Everloo leek alles netjes te doen. Mooie opbouw, schijven keurig op de juiste plaats neerzetten, tijdverbruik binnen de perken houden. En toch ging het -weer- mis.
Het venijn leek zoals vaker in de staart te zitten, maar aan het uiteindelijke verlies lijkt eerder een verkeerde strategische inschatting ten grondslag te liggen.
In de opening stond Marcel zijn tegenstander een verre randschijf op 36 toe. Zijn opzet was deze schijf buiten spel te laten staan. Dit lukte nauwelijks aangezien de speelruimte voor Everloo door deze randschijf minstens zoveel werd beperkt. In het middenspel werden de standen in elkaar gevlochten. Om niet vast te lopen was de Amersfoorter gedwongen een grote afwikkeling naar een 5 om 5 te nemen. De schijven van de tegenstander stonden net iets beter en met name door de opgedrongen randschijf lukte het hem eerder op dam te komen en de partij vervolgens naar zich toe te trekken.
10 punten voor ADG inmiddels, en uit de resterende twee partijen moest nog minimaal 1 punt komen voor winst van de wedstrijd. Inmiddels was duidelijk dat dat niet van Bryan Brank ging komen. Bryan kwam met een paar schoonheidsfoutjes iets beter uit de opening. Op de 22ste zet nam hij een perfect ogende hekstelling zonder schijven op de lange lijn. Her voordeel nam iets toe in het middenspel, maar de eerder ingenomen hekstelling werd niet correct behandeld waardoor de stand rond de 38ste zet omsloeg. De tegenstander stond daarna beter, doch verre van gewonnen. Op de 39ste zet maakte Bryan de fatale blunder 12-17 waardoor hij plotsklaps verloren stond. Hij prutste nog lange tijd door in het teambelang maar het zou niet meer baten.
Terwijl Bryan nog met het onmogelijke bezig was waren alle ogen gevestigd op de partij van Harry de Waard waar het cruciale elfde punt vandaan moest komen. In een boeiend positioneel gevecht tussen Harry en Alie van Duinen had de ADG-er een hekstelling ingenomen die echter geen zoden aan de dijk zette.
Vandaar dat deze toch maar weer verbroken werd. Daarna leek Van Duinen het initiatief over te nemen op het centrum maar dat was slechts schijn. De Waard gooide de trukendoos open en deelde hier en daar wat plaagstootjes uit. Maar wat hij ook deed, de speelster van Webdesign tuinde nergens in. Groot was de schrik bij de toeschouwers toen Harry, met een stand in de wedstrijd van 10-6 en Bryan op verlies, een remise-aanbod afsloeg!
Toegegeven, hij stond op dat moment wat beter, maar het zekere voor het onzekere nemen valt op zo’n moment veel voor te zeggen. Harry gaf achteraf aan dat hij de stand in de wedstrijd niet wist. Van Duinen bleef zich sterk verdedigen en enkele zetten later werd de vrede getekend en was het elfde punt voor ADG binnen.
Gooi & Eemland 2 blijft winnen
Evenals het eerste tiental van G&E zet het tweede een goede reeks overwinningen neer. Ook zij ontstegen de onderste regionen en mogen zelfs tot de subtop gerekend worden. Die winsten zijn behaald door de ‘lagere’ borden, terwijl de ‘toppers’ steeds vergeten de meeste winstpunten te pakken. Bord 1 tot en met 3 speelden tegen DOS Delft benauwde remises. De teamwinst was weer fors met 14-6, maar gezien de 7 x hogere bordratingen een statistisch logische uitslag.
Jaap Langerak was na 1,5 uur al klaar tegen Mees van den Bosch. Het was snel schuiven naar een eindspel en daarin sloeg Jaap eenvoudig toe met een 3 om 3 naar dam. Henk de Groot versloeg Jan Eekhout. Een loepzuivere klassieke partij die Henk graag speelt. Een zetje in het eindspel bracht hem de overwinning.
Lammert Korlaar mazzelde tegen de veel zwakker geachte Wynton Meijer. Met een zetje haalde Wynton een dam, maar liet die ook te gemakkelijk afpakken. Er bleef een 8 om 8 stand over en Lammert wist het eindspel veel beter te behandelen en won.
Op het 1e bord speelde Bert Roest tegen Loek Tillemans een klassieke centrumpartij, terwijl Loek steeds weer de randen van het bord opzocht, maar wel steeds weer venijnige slagzetjes in de stand weefde. Bert kwam ongemakkelijker te staan en was blij met remise.
Lennart Bolks kreeg een blauwe notering tegen de sterke Victor Foss. Lennart zette zijn tegenstander steeds meer onder druk. Toen Victor in een simpel slagzetje trapte was het uit.
Ad Vreeswijk kon in zijn partij op de 10e zet gemakkelijk winst behalen tegen Rolan van der Lugt. De gemiste kans ontaarde voor hem later in een nadelige verloop, die fataal kon aflopen. Rolan profiteerde niet en in het eindspel kreeg Ad weer winnend voordeel. De remise was een mooi gemiddelde van de partij.
Willem Bor speelde tegen broer Jordy van der Lugt. Het middenspel leverde een gatenkaas van Willem op, waarin Jordy een tweeslag vergat te nemen. Na lang nadenken liet Willem dat terugzetten en dat was nogal nadelig voor hem. Jordy bood kort erna sportief remise aan.
Huib Poort stond de hele partij steeds beter tegen Ton van Namen. Hij leek in het eindspel de beste papieren te hebben, maar op tempo kon Ton net remise maken.
Levi Duijst stond in het klassieke middenspel een stuk beter tegen de qua rating sterkere Cees van Atten. Cees wist met een slagzetje door te breken, maar Levi kon met zorgvuldig spelen doorbreken naar dam en stelde de remise veilig.
Tot slot Michiel Luiten op bord 2. “Ik speelde weer eens dramatisch”. Nu tegen de ‘zwakker’ geachte Rob Smits. Het werd een lange partij met in het eindspel voor Michiel toch zeker wel kansen op winst. Maar hij was tevreden met remise.
Uitslagen en standen zijn te vinden op toernooibase.kndb.nl