Normaal gesproken staan dammers bekend als vredelievende types. Echter, nog voor aanvang van de wedstrijd was er letterlijk bloed aan de paal. Frits Stüger liep rond met een bebloed voorhoofd. Er was geen Sherlock Holmes voor nodig om zijn wandelgangen na te gaan want hij liet overal bloedsporen achter. Wat was er aan de hand? Een gevecht mano a mano met een Lentenaar? Nee, zo was het niet gegaan. Frits was, onderweg naar zijn auto, keihard tegen een glazen deur aangelopen. Gevolg: een forse bloeding uit een wenkbrauw. Het ongemak was zo ernstig dat hij naar het ziekenhuis vervoerd moest worden voor verdere behandeling. Dat betekende dat ADG zo opliep tegen een reglementaire nederlaag. [2-0]
Bij die tegenslag bleef het niet want de anders zo alerte Harry de Waard beging een ernstige positionele misstap in een hekstellingpositie. Tegenstander Joppe Lemmen had geen moeite om dat buitenkansje te verzilveren. Harry probeerde nog wat maar enige compensatie voor opgelopen schijfverlies was er niet. [4-0]
In het derde uur deed Jan de Ruiter wat terug, uit het niets nog wel. Daar was een grove fout van tegenstander Sander Spaans voor nodig in volkomen gelijkwaardige stand. Jan combineerde met een 3-om-3 naar een doorbraak naar dam. Spaans gaf terecht gelijk op. [4-2]
Jaco van Maanen speelde tegen de ernstig zieke, maar nog altijd taaie Wim van den Berg. Van den Berg nam een solide hekstelling in. In de praktijk blijkt daar vaak weinig tegen in te brengen. Dat was nu ook het geval. De remise was het logische resultaat. [5-3]
Gerrit de Bruijn trof in Eep van Manen een tegenstander die uitsluitend op zoek was naar remise. Door de vele nivellerende ruilen kwam er geen moment een positie op het bord waar iets van te maken was. Teleurgesteld moest Gerrit berusten in remise. [6-4]
Ton Bollebakker kreeg de kopman van Lent, Steven Wijker, te bekampen. En Ton had het al snel lastig omdat hij met nadeel uit de opening kwam. Daarna probeerde hij nog wel wat met een tijdelijk offer, maar dat luidde in feite een aanval in van Wijker op de linkervleugel van Bollebakker. Langzaam maar zeker won die aanval aan kracht. Omdat uiteindelijk een doorbraak op de verzwakte linkervleugel niet kon uitblijven restte Ton niets anders dan te capituleren. [8-4]
Tegen Maarten Nas verkreeg Strooper vanuit de opening prettig spel. Nas besloot uit veiligheidsoverwegingen een als meestal zwak aangemerkt randveld te zoeken. Vlak daarna had Strooper de mogelijkheid een kansrijk plan uit te rollen. Hoewel dat zeker niet zonder remisekansen was voor Nas had Strooper het daar op moeten laten aankomen. Helaas koos hij een ander plan en daarmee vergooide hij zijn aantrekkelijke positie. In feite was hij daarna de grip op de stelling kwijt. Hij sloeg nog wel een remiseaanbod van zijn tegenstander af, maar dat was eigenlijk niet verantwoord. Zoals het ging bereikte hij evenwel gemakkelijk de remise-haven. [9-5]
Hans Mulder had tegen Rob Evers een tamelijk onorthodox speltype omdat Evers vol in de aanval kon komen. Hans moest aanvankelijk vooral verdedigen, maar na enkele slagenwisselingen ontstond er verrassenderwijs een klassieke middenspelpositie. Die positie bleek toch net wat beter voor Evers, zodat er voor Hans niet meer dan remise mogelijk was. [10-6]
Een bizarre situatie deed zich voor in de partij tussen Ton van der Ploeg en Remco van Zelst. Van Zelst had in het middenspel een betere positie, maar winst leek daar niet in te zitten. Toen Ton een zet speelde reageerde Van Zelst met de opmerking dat dat een onreglementaire zet was omdat hij tweemaal achtereen zou hebben gezet. Om dat kracht bij te zetten liet hij zijn eigen notatiebiljet zien waarbij hij wees op een bepaalde zet. Ton liet zich afbluffen want een goede controle van de stelling liet hij achterwege (hierbij werd hij ook niet geholpen omdat sommige teamleden lacherig aangaven dat ‘tweemaal achter elkaar zetten niet geoorloofd is’). Het gevolg was dat niet Ton tweemaal achtereen speelde, maar Van Zelst! Daardoor ontstond ook nog een gewonnen stelling! Een dag later verontschuldigde Van Zelst zich op Toernooibase, naar eigen zeggen ‘met het schaamrood op de kaken’. [12-6]
Als laatste was Marcel Everloo bezig. Hij kon zijn goede vorm niet voortzetten. Wederzijds voorzichtige manoeuvres leidden tot een onafwendbare remise. Zo kwam de 13-7 nederlaag tot stand.
Conclusie: ADG kwam duidelijk tekort om in deze wedstrijd aanspraak te maken op promotie naar de Hoofdklasse.